ԴԻՊԼՈՄԱՅԻՆ ՆԱԽԱԳԻԾ

 

ԵՐԵՎԱՆԻ «ՄԽԻԹԱՐ ՍԵԲԱՍՏԱՑԻ» ԿՐԹԱՀԱՄԱԼԻՐ ՔՈԼԵՋ

ՄԱՍՆԱԳԻՏՈՒԹՅՈՒՆ՝ ԶԲՈՍԱՇՐՋԱՅԻՆ ԾԱՌԱՅՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԻ ԿԱԶՄԱԿԵՐՊՈՒՄ՝ ՕՏԱՐ ԼԵԶՎԻ ԽՈՐԱՑՎԱԾ ԻՄԱՑՈՒԹՅԱՄԲ

 ԹԵՄԱ՝ «ՍՈՑԻԱԼ-ՄԱՐՔԵԹԻՆԳԻ ԴԵՐԸ ԶԲՈՍԱՇՐՋՈՒԹՅԱՆ ՄԵՋ ՀԱՅԱՍՏԱՆՈՒՄ

Ուսանողուհի՝ Անուշ Հարությունյան

    Ղեկավար՝ Տիգրան Զոհրաբյան

Դիպլոմային  աշխատանքի PDF տարբերակ

Պրեզենտացիա

Case

Ես 24.05-ին ցանկանում եմ մեկնել Շրի Լանկա ընկերուհիներիս հետ ծննդյան տարեդարձ նշելու: Ցանկանում եմ, որ գնայինը շատ բարձր չլինի, քանի որ իրենք հյուր են ամբողջ ծախսը ինձ վրա է լինելու:

Նաև գերադասում եմ շատ գեղեցիկ տեսարաններ գեզեցիկ նկարներ ստանալու համար: Ցանկալի է լինի ապահով վայրում, որովհետև բոլորս աղջիկների ենք և օտար երկրում: Ինձ այդ հյուրանոցը հարկավոր է 3 օրով: Ցանկանում եմ նաև հյուրանոցում լինի լողավազան, քանի որ ծովում լողալ չենք սիրում: Այն կարող է նաև ոչ այդքան մոտ լինել ծովին:

Լինելու ենք 5 հոգով և ցանկանում եմ սենյակները լինեն միացված սենյակներում, որպեսզի բոլորս լինենք մեկ համարում և մեծ մահճակալներով, որպեսզի երեկոյան բոլորով հավաքվենք և զրուցենք:

Ինչ համար շատ կարևոր է էսթետիկ տեսարանը, որը պարտավոր չէ շատ բարձր աստղային կարգունենալուն: Այն կարող է նաև լինել ինչ-որ հյուրատուն:

Sait Gevorg (Mughni)

Saint Gevorg, better known as Mughi’s Church, is located at the southern end of Mughni village in Aragatsotn  region in Armenia. It was founded in the first half of the 13th century by the Congregation of Hovhannavank , which brought the relics of St. George here.

According to tradition, part of the remains of St. George was taken from the monastery to Georgia in order to cure the Georgian king from illness. Later, the king refused to return the relics to the Armenians and instead built the Saint Gevorg Armenian Church in Tbilisi.

Saint Gevorg Church of Armenia was a famous cultural and religious center where manuscripts were copied already in 1278. The church was destroyed and restored several times during its history. The monastery also had a school founded by Bishop Abel Mkhitaryan, who later wrote the history of the monastery.

The church is famous for its high-art decorative sculptures and murals specific to Armenian church painting of the 17th-18th centuries. Most likely, the frescoes were done by Naghash Hovnathan, who painted other churches around Etchmiadzin, Yerevan and Agulis.

Saint Gevorg is a domed basilica-style church built with black, red and yellowish tuff stones. On the western side of the church, a three-arch open hall is built, on which rises the 12-column rotunda of the belfry. A dome with a cylindrical drum and an umbrella-shaped canopy rises above the spacious and high prayer hall.

The church is surrounded by a beautiful garden, which is taken care of by the villagers. In the courtyard of the church you will see khachkars, the oldest of which was carved in 932. There is also a khachkar from 1975 here , the history of which is unknown, because no one knows who brought it here.

The monastery used to be a famous shrine where people with various ailments came to be cured. The vow day of Saint Gevorg Monastery in Mughnu is the last Saturday of September.

Церкови Еревана

Презентация

В Армении построено более 4000 монастырей и церквей, из них 16 в Ереване. В столице действуют армянские и русские церкви,  а также иранская мечеть.

Кафедральный собор Святого Григория Просветителя

Собор Святого Григория Просветителя был построен в 2001 году. В то время в Армении отмечалось 1700-летие принятия христианства. Церковь носит имя Святого Григория Просветителя. Эта церковь является одной из новых церквей столицы.

Церковь Святой Богородицы Катогике

Церковь Святой Богородицы Катогике – самая древняя церковь в Ереване. Она была построена еще в XIII веке, расположена на перекрестке улиц Саят-Нова и Абовяна. В те времена церковь также считалась самой большой в городе.

Церковь Святого Саркиса

Нынешнее здание церкви Св. Саркиса было построено на месте старой церкви в 1835.

Ереван Шеншавит

Административный район Шенгавит граничит с административными округами Эребуни, Кентрон, Малатия-Себастия и Нубарашен. Граничит с Араратской областью.

Шенгавит расположен на восточном берегу Ереванского озера. Сегодня немногие жители Шенгавита знают, что живут в месте, история которого насчитывает 6000 лет.

Когда говорят об административном районе Шенгавит, сразу представляют себе детей, сидящих на трубах на улице, бабушек и дедушек, играющих на «нарди» и кричащих, а также молодежь, слушающую «рабис» (жанр восточной популярной музыки). Сегодняшний Шенгавит расположен в месте, которое можно считать колыбелью цивилизации. Здесь жили оседлые люди и исследования обнаруженных черепов показали, что они были армянами.

А теперь более подробно. Начнем с самого начала. Поселение Шенгавит было основано 6 тысяч лет назад и о его существовании говорили, но в годы Советского Союза оно хранило молчание по политическим причинам. В 1936 году раскопки в Шенгавите возглавил археолог Байбурдян. Затем он был арестован и сослан.

В беседе со Sputnik Армения историк Анжела Терьян рассказала, что вопрос был закрыт на 20 лет, тем более, что археологов считали «врагами народа».

Раскопки возобновились в 1958 году. Десять лет исследований выявили множество интересных фактов. Выяснилось, что в Шенгавите имеется примерно четыре культурных слоя.

Իսպանական գրականություն

Միգել դե Սերվանտես «Դոն Կիխոտ»

 

Միգել դե Սերվանտեսի «Դոն Կիխոտ»վեպը հանդիսանում է Արևմտյան Եվրոպայի առաջին մեծածավալ վեպը, որից, ինչպես նշում է Բելինսկին, «…սկիզբ է առել ժամանակակից եվրոպական վեպը»:
Վեպը բաղկացած է  երկու մասից. առաջին գիրքը լույս է տեսել 1605թ.  (բաղկացած է 57 գլխից), երկրորդը՝  1615թ. (բաղկացած է 74 գլխից): Վեպը սկսվում է նախաբանով, որտեղ հեղինակը բացատրում է իր նպատակը և  վեպը  գրելու դրդապատճառները: Դրան հաջորդում են ինը սոնետները:
Վեպում պատկերված է ասպետականության այն դարաշրջանը, երբ ասպետները  պայքարում էին ոչ թե հանուն իրենց հայրենիքի, ինչպես դա անում էին միջնադարյան ասպետները, այլ՝ հանուն իրենց ստեղծած հորինված աշխարհի, հանուն երևակայական սիրած էակի: «Դոն Կիխոտ» վեպը հենց այդ դարաշրջանի սատիրական պատկերն է, որով Սերվանտեսը ոչ միայն հեղինակազրկում է ասպետական վեպերը, այլև ուղղակի սպանում դրանք: Եվ պատահական չէ, որ «Դոն Կիխոտ»-ից հետո այլևս ասպետական վեպեր չեն գրվում: Ծաղրելով ասպետական վեպերի անհեթեթություննները՝ նա առաջադրում է ռեալիզմի պահանջ, գտնելով, որ «գրականությունը պետք է լինի մարդկային կյանքի հայելին, ճշմարտության պատկերը»:
Այս վեպը մի հանրագիտարան է, որտեղ լայն կտավի վրա պատկերված է  տվյալ ժամանակաշրջանի Իսպանիայի կյանքը, արատավորված իրականությունը, վեպում հանդիպող բազմաթիվ հերոսների նյութական շահի ձգտումը: Սա անողոք քննադատություն  է ուղղված   թե՛ ֆեոդալական, թե՛ բուրժուական դասակարգերին:
Վեպում կոմիկականն ու ողբերգականը միաձուլված են իրականության հետ: Չէին գնահատվում նրանք, ովքեր բարձրաձայնում էին իրականությունը, քանի որ իշխանավորներին պետք էին փակ աչքերով ապրող, մեխանիզմի վերածված խելագարներ: Սերվանտեսը ստեղծում է Դոն Կիխոտին՝ իրականությունը չտեսնող  խելագար ասպետի կերպարը, որը, սակայն, վեպի վերջում իր մեջ կրելու էր մի ամբողջ ողբերգություն, քանի որ սթափվում է, ազատվում ասպետականության ազդեցությունից, դառնում բանական միայն այն ժամանակ, երբ մահվան շեմին էր, երբ հասկանում էր, որ անիմաստ է ապրել իր կյանքը, սակայն արդեն չկար հետդարձի ճանապարհ:
Տարվելով ասպետական վեպերի ընթերցանությամբ՝ Դոն Կիխոտը լրջորեն որոշում է դառնալ թափառող ասպետ: Նրա երևակայության մեջ պատկերվում են մարտեր, արկածներ, ասպետական սխրագործություններ: Նա նայում էր իրականությանը այնպես, ինչպես պատկերված էր ասպետական վեպերում՝ չցանկանալով նկատել, որ ժամանակները փոխվել են, որ այլևս չկան թափառող ասպետներ: Պանդոկը նրան թվում է դղյակ, հողմաղացները՝ հսկա հրեշներ, ոչխարի հոտը՝ հակառակորդի զորք, թեթևաբարո կանայք՝ ազնվազարմ  օրիորդներ: Նա փորձում էր պաշտպանել ճնշվածներին, երկրի երեսից վերացնել բռնությունն ու անարդարությունը: Իր այդ պայքարի մեջ նա միշտ անհաջողության էր մատնվում, ծաղրուծանակի ենթարկվում, բայց  երբեք չէր  հուսահատվում, չէր հրաժարվում իր նպատակներից: Նրան հակադրվում է իր զինակրի՝ Սանչո Պանսայի կերպարը: Վերջինս ժողովրդի, հասարակ ու չքավոր գյուղացու կերպարն է, որին հետաքրքրում է միայն ոսկին ու օրահացը: Բայց վեպի կարևորագույն գծերից մեկը հենց Սանչո Պանսայի վերադաստիարակությունն է: Իր տիրոջ արարքները ծաղրող ծառան աստիճանաբար սկսում է վարակվել Դոն Կիխոտի գաղափարներով, կանգնում երկընտրաքնի առաջ, թե ո՞րն է ճշմարտությունը.  այն իրակաությու՞նը, որի մեջ ինքն ու Դոն Կիխոտն ապրում են, թե՞  այն իդեալների աշխարհը, որի մասին այնքան  գեղեցիկ խոսում է Դոն Կիխոտը:
«Դոն Կիխոտի» մեջ գլխավորն ասպետական վեպերի դեմ ուղղված գրական պարոդիա լինելը չէ: Այստեղ ամենից առաջ քննության է առնվում հին ֆեոդալական աշխարհի, նրա ստեղծած մշակույթի ու գաղափարախոսության մեջ չլինելու հարցը: Իսկ բուրժուական հասարակությունը անհատական, մասնավոր, էգոիստական  շահերի մի ռազմադաշտ է, որտեղ մեկը պայքարում է  բոլորի դեմ, բոլորը՝ մեկի և կամ թե բոլորը՝ բոլորի: Վեպի ելակետը հենց այդ մասնավոր, էգոիստական անհատն է և այն պայքարը, որ նա մղում է իր անհատական շահի համար:

Васко да Гама

Великий путешественник Васко да Гама родился в 1460 году в португальском городе Синеш.Уже в молодые годы он просла- вился как бесстрашный и уверенный в себе мореплаватель.
В 1495 году новым королём Португалии стал Мануэль, очень интересовавшийся продвижением торговли в Индии. Для этого было необходимо отыскать туда морской путь. В то время Пор- тугалия была одной из самых могущественных морских держав в Европе, конкурируя с Испанией и Францией за новые земли. Этими заслугами Португалия была обязана принцу Генри Мо- реплавателю, собравшему команду лучших мореходов, карто- графов и географов, и отправившему множество кораблей для исследования западного берега Африки, чтобы увеличить тор- говое влияние страны.
Его заслуги в области исследования африканских берегов неоспоримы, но восточный берег все еще оставался Terra Nova для европейских судов.
Историки до сих пор гадают, почему король отправил в столь важное путешествие Васко да Гаму, ведь на тот момент в стране имелись и более опытные мореплаватели. Тем не менее, в 1497 году да Гама направил свои корабли на юг, в отличие от Колум- ба, то и дело пытавшегося свернуть на восток. Через несколько месяцев корабли благополучно обогнули Мыс Доброй Надежды и двинулись вдоль восточного побережья Африки.
В январе, когда флотилия достигла берегов нынешнего Мо- замбика, половина команды болела цингой. Да Гама был вы- нужден бросить якорь в этих водах на месяц, чтобы починить корабли и дать отдохнуть своим людям. Здесь мореплаватель попытался наладить контакт с местным султаном, однако его подарки были отвергнуты как слишком скромные. В апреле они добрались до Кении и оттуда выдвинулись в Индийский океан.
162

Через двадцать три дня на горизонте показалась Калькутта.
В августе 1498-го корабли отправились в обратный путь. Время было выбрано неудачное, т.к. оно совпало с сезоном до- ждей. К концу года несколько членов команды умерли от цинги. Чтобы как-то сократить расходы, да Гама приказал сжечь один из кораблей, распределив оставшихся людей по другим судам. Практически через год они сумели вернуться в Португалию. Из
170 членов команды выжило 54 человека.
Открытие Васко да Гама морского пути в Индию сделало
его национальным героем.