Ֆիլմը դիտեցի միայնակ։ Այն մի մարդու մասին էր, ով անընդհատ նույն օրը ապրում էր կրկին ու կրկին։ Փետրվարի երկու՝ օր, որը ստիպեց այդ մարդուն՝ Ֆիլին, 180° փոխվել, փոխվել դեպի լավը։ Ի սկզբանե նա ինքնասիրահարված, դժգոհ, իրենից ոչինչ չներկայացնող, ձանձրալի անձնավորություն էր, ով հենց այնպես ուզում էր հասնել իր գործընկերուհուն, ամեն հնարավոր և անհնար տարբերակ փորձում ու փորձում էր իր նպատակին հասնելու համար։ Դե իհարկե այդ աղջկան հասցնելը չափազանց դժվար էր։ Հանուն նրա Ֆիլը զբաղվեց ինքն իրենով, դարձնելով սեփական անձը ավելի բարի, բանիմաց, խելացի և զարգացած։ Կարծում եմ, նա հենց այնպես չէր ապրում այդ օրը մի քանի տասնյակ անգամ, շա՜տ երկար և կարևոր օր էր։ Այդ ամենը տեղի ունեցավ սեփական եսը փոխելու նպատակով։ ԵՒ, երբ նա լիովին փոխվեց և կարողացավ աղջկա սիրտը շահել օրերն արդեն սկսեցին փոխվել։ Ես մի բան շատ լավ հասկացա այս ֆիլմից, որ ամեն պահը մենք պետք է օգտագործենք սեփական անձը ավելի լավը դարձնելու համար, և միայն այդ ժամանակ մենք կկարողանանք մեր բոլոր ցանկություններին հասնել։ Երբեք պետք չէ բավարարվել եղածով։

«Ոսկե ցլիկ» ֆիլմը 1955 թվականին Մոկո Հակոբյանի նկարահանած կարճամետրաժ կատակերգությունն է։ Այս տարի այդ ֆիլմը դարձել է 65 տարեկան;

Ֆիլմը բավական կարճ տևոզություն ուներ, բայց շատ խոսելու բան կար; Ընկեր Նաջարյանը հարուստ, բայց ժլատա անձնավորություն է, նա Կոլխոզի նախագահ էր, բավականին հարուստ ունեցվածքով, բայց ժլատության աստիճանը այնքան բարձր  էր, որ անգամ մի ցլիկի չէր ցանկանում տալ հարևան գյուղին, որի նախագահը նրա կնոջ ամուսինն էր, նա չէր ցանկանում, որ կողքի գյուղն էլ բարգավաճի; ՈՒ ամենաշատը տպավորվել է այն պահը, երբ ընկեր Նաջարյանը գնում է,որ իր ցլիկին  հետ վերցնի, իրեն այդ գյուղում այնքան լավ են դիմավորում, որ նա ամաչում է;

Շատ ուրախացա, որ ֆիլմի և հեքիաթի քննարկմանը ներկա էին նաև մյուս բաժիններում սովորոզղ իմ ընկերները, կուզեի,որ բոլոր դասերը նրանց հետ անեի, բայց ինչ արած, տարբեր բաժիններ ենք ընտրել;