Միգել դե Սերվանտես «Դոն Կիխոտ»

Միգել դե Սերվանտեսի «Դոն Կիխոտ»վեպը հանդիսանում է Արևմտյան Եվրոպայի առաջին մեծածավալ վեպը, որից, ինչպես նշում է Բելինսկին, «…սկիզբ է առել ժամանակակից եվրոպական վեպը»:

Վեպը բաղկացած է  երկու մասից. առաջին գիրքը լույս է տեսել 1605թ.  (բաղկացած է 57 գլխից), երկրորդը՝  1615թ. (բաղկացած է 74 գլխից): Վեպը սկսվում է նախաբանով, որտեղ հեղինակը բացատրում է իր նպատակը և  վեպը  գրելու դրդապատճառները: Դրան հաջորդում են ինը սոնետները:

Վեպում պատկերված է ասպետականության այն դարաշրջանը, երբ ասպետները  պայքարում էին ոչ թե հանուն իրենց հայրենիքի, ինչպես դա անում էին միջնադարյան ասպետները, այլ՝ հանուն իրենց ստեղծած հորինված աշխարհի, հանուն երևակայական սիրած էակի: «Դոն Կիխոտ» վեպը հենց այդ դարաշրջանի սատիրական պատկերն է, որով Սերվանտեսը ոչ միայն հեղինակազրկում է ասպետական վեպերը, այլև ուղղակի սպանում դրանք: Եվ պատահական չէ, որ «Դոն Կիխոտ»-ից հետո այլևս ասպետական վեպեր չեն գրվում: Ծաղրելով ասպետական վեպերի անհեթեթություննները՝ նա առաջադրում է ռեալիզմի պահանջ, գտնելով, որ «գրականությունը պետք է լինի մարդկային կյանքի հայելին, ճշմարտության պատկերը»:

Այս վեպը մի հանրագիտարան է, որտեղ լայն կտավի վրա պատկերված է  տվյալ ժամանակաշրջանի Իսպանիայի կյանքը, արատավորված իրականությունը, վեպում հանդիպող բազմաթիվ հերոսների նյութական շահի ձգտումը: Սա անողոք քննադատություն  է ուղղված   թե՛ ֆեոդալական, թե՛ բուրժուական դասակարգերին:

Վեպում կոմիկականն ու ողբերգականը միաձուլված են իրականության հետ: Չէին գնահատվում նրանք, ովքեր բարձրաձայնում էին իրականությունը, քանի որ իշխանավորներին պետք էին փակ աչքերով ապրող, մեխանիզմի վերածված խելագարներ: Սերվանտեսը ստեղծում է Դոն Կիխոտին՝ իրականությունը չտեսնող  խելագար ասպետի կերպարը, որը, սակայն, վեպի վերջում իր մեջ կրելու էր մի ամբողջ ողբերգություն, քանի որ սթափվում է, ազատվում ասպետականության ազդեցությունից, դառնում բանական միայն այն ժամանակ, երբ մահվան շեմին էր, երբ հասկանում էր, որ անիմաստ է ապրել իր կյանքը, սակայն արդեն չկար հետդարձի ճանապարհ:

Տարվելով ասպետական վեպերի ընթերցանությամբ՝ Դոն Կիխոտը լրջորեն որոշում է դառնալ թափառող ասպետ: Նրա երևակայության մեջ պատկերվում են մարտեր, արկածներ, ասպետական սխրագործություններ: Նա նայում էր իրականությանը այնպես, ինչպես պատկերված էր ասպետական վեպերում՝ չցանկանալով նկատել, որ ժամանակները փոխվել են, որ այլևս չկան թափառող ասպետներ: Պանդոկը նրան թվում է դղյակ, հողմաղացները՝ հսկա հրեշներ, ոչխարի հոտը՝ հակառակորդի զորք, թեթևաբարո կանայք՝ ազնվազարմ  օրիորդներ: Նա փորձում էր պաշտպանել ճնշվածներին, երկրի երեսից վերացնել բռնությունն ու անարդարությունը: Իր այդ պայքարի մեջ նա միշտ անհաջողության էր մատնվում, ծաղրուծանակի ենթարկվում, բայց  երբեք չէր  հուսահատվում, չէր հրաժարվում իր նպատակներից: Նրան հակադրվում է իր զինակրի՝ Սանչո Պանսայի կերպարը: Վերջինս ժողովրդի, հասարակ ու չքավոր գյուղացու կերպարն է, որին հետաքրքրում է միայն ոսկին ու օրահացը: Բայց վեպի կարևորագույն գծերից մեկը հենց Սանչո Պանսայի վերադաստիարակությունն է: Իր տիրոջ արարքները ծաղրող ծառան աստիճանաբար սկսում է վարակվել Դոն Կիխոտի գաղափարներով, կանգնում երկընտրաքնի առաջ, թե ո՞րն է ճշմարտությունը.  այն իրակաությու՞նը, որի մեջ ինքն ու Դոն Կիխոտն ապրում են, թե՞  այն իդեալների աշխարհը, որի մասին այնքան  գեղեցիկ խոսում է Դոն Կիխոտը:

«Դոն Կիխոտի» մեջ գլխավորն ասպետական վեպերի դեմ ուղղված գրական պարոդիա լինելը չէ: Այստեղ ամենից առաջ քննության է առնվում հին ֆեոդալական աշխարհի, նրա ստեղծած մշակույթի ու գաղափարախոսության մեջ չլինելու հարցը: Իսկ բուրժուական հասարակությունը անհատական, մասնավոր, էգոիստական  շահերի մի ռազմադաշտ է, որտեղ մեկը պայքարում է  բոլորի դեմ, բոլորը՝ մեկի և կամ թե բոլորը՝ բոլորի: Վեպի ելակետը հենց այդ մասնավոր, էգոիստական անհատն է և այն պայքարը, որ նա մղում է իր անհատական շահի համար:

Hay muchos departamentos interesantes y modernos en nuestro colegio. De los cuales casi el más interesante es el departamento de fotografía. Es una profesión muy moderna.

Su profesora es la mejor profesora de fotografía del mundo, la siñora Susanna.

Las clases se dividen en tres partes a la semana.

1. Sesiones fotográficas prácticas

2. Parte teórica donde se estudian diferentes tecnologías de fotografía y conocen a famosos fotografos

3. Grabación y creación de videos que se realiza todos los miércoles

El principal proyecto en el que están trabajando los estudiantes de este departamento ahora es la creación del archivo de  fotos de los monumentos históricos y culturales de Ereván. Los estudiantes intentan fotografiar todos los monumentos y recogerlo en un paquete común. Esto permite que los estudiantes conozcanla historia de estos monumentos y sus tipos de arquitectura, así como enseña a trabajar con dos géneros: el reportaje y cómo fotografiar edificios arquitectónicos.

(Սեսիոնես, ֆոտոգրաֆիկաս,պրակտիկաս, տեկ ոլոխի´ա, գրքբասիոն կրեասիոն, արճի´վո, ռեկոխեր, առկիտեկտուռա, էդիֆիսիոս առկիտեկտինոկոս)

El distrito administrativo de Shengavit limita con los distritos administrativos de Erebuni, Kentron, Malatia-Sebastia y Nubarashen. Limita con la región de Ararat.

Shengavit está situado en la orilla oriental del lago Ereván. Hoy en día, pocos habitantes de Shengavit saben que viven en un lugar cuya historia se remonta a 6.000 años.

Cuando la gente habla del distrito administrativo de Shengavit, inmediatamente se imagina a niños sentados en las tuberías en la calle, a abuelos jugando al “nardi” y gritando, y a jóvenes escuchando “rabis” (genero de música popular oriental). El Shengavit actual se encuentra en un lugar que puede considerarse la cuna de la civilización. Aquí vivía gente sedentaria y los estudios de los cráneos descubiertos demostraron que eran armenios.

Y ahora con más detalle. vamos a empezar desde el principio. El asentamiento de Shengavit fue fundado hace 6 mil años y se hablaba de su existencia, pero durante los años de la Unión Soviética se mantuvo en silencio por razones políticas. En 1936, el arqueólogo Bayburdyan dirigió las excavaciones en Shengavit. Luego fue arrestado y exiliado.

En conversación con Sputnik Armenia, la historiadora Ángela Teryan dijo que el tema estuvo cerrado durante 20 años, sobre todo porque los arqueólogos eran considerados “enemigos del pueblo”.

Las excavaciones se reanudaron en 1958. Diez años de investigación han revelado muchos datos interesantes. Se descubrió que hay aproximadamente cuatro capas culturales en Shengavit.

Solía ​​tener 2 mejores amigas en mi infancia, se llamaban Anjela, ambas tienen el mismo nombre. Solíamos tener amistad en los años escolares. Luego empezamos a no comunicarnos solo porque nuestros amigos tienen que cambiar. Fuimos amigos durante unos diez años.

Una niña era baja, activa y divertida. ella me gustaba más. ella era como una hermana para mí. Simplemente no nos comunicamos con ella, sin ningún motivo. Ahora ni siquiera me dice “hola”. Estoy muy molesto por esto.

La otra chica era alta y muy trancila. Pensamos que ella era muy aburrida. Pero a ella simplemente no le gustaba mostrar sus emociones. Ya no soy amiga de ella porque les contó cosas malas a sus amigas sobre mí. No me arrepiento en absoluto de que estas personas ya no estén en mi vida, porque todos cambiamos y eso es normal. tengo otros amigos ahora

El complejo del monasterio de Haghartsin se encuentra a 18 km de Dilijan. Está ubicado en densos bosques, sobre una colina inaccesible. Los ríos Agartsi y Mets Akhbyur fluyen a ambos lados del complejo del monasterio.

Haghartsin fue construido entre los siglos X y XIII. Bagratuni puso los cimientos del complejo del monasterio. El complejo consta de tres iglesias, dos vestíbulos, un refectorio y salas de oración. El más antiguo de los monasterios es la Iglesia de San Gregorio. Esta es una estructura de cúpula cruzada. Junto a la Iglesia de San Gregorio desde el oeste se encuentra un patio de cuatro columnas construido por Ivane Zakarian en el siglo XII, y a la Iglesia de San Stepanos con cúpula. La iglesia principal es la de Santa Madre de Dios, que tiene una sala abovedada. Frente a la iglesia se encuentran restos de un vestíbulo destruido. St. En la iglesia de Astvatsatsin hay un escondite donde se guardaban santuarios para protegerlos de los extraños. El complejo del monasterio también cuenta con un camino subterráneo que conduce al río. Llama especialmente la atención el refectorio del monasterio. El comedor fue construido por el arquitecto Minas. Se trata de una sala rectangular, dividida en dos partes iguales por un par de columnas. Frente al comedor se encuentran las ruinas de edificios auxiliares. Probablemente era una cocina o una panadería.

¿Por qué Agarzi?
Un hermoso mito está asociado con el origen del nombre Haghartsin. Cuenta la leyenda que durante la ceremonia de consagración del monasterio, un águila se elevó sobre la cúpula del templo principal, por lo que el monasterio comenzó a llamarse el monasterio del águila que juega. “Hag” significa “juego”, “artsin” significa águila. El mito quedó plasmado en el muro oriental de la iglesia principal. En la pared hay dos clérigos que sostienen en sus manos una maqueta de una iglesia y un águila volando sobre ella.

Nogal antiguo y khachkar original del monasterio.
calle. construida en 1281. Junto a la iglesia de Astvatsatsin hay un nogal de la misma edad que la iglesia: 700 años. La tradición dice que el maestro que construyó el monasterio tenía la costumbre de plantar nogales junto a los edificios que construía. Érase una vez este maravilloso nogal que crecía junto con el monasterio, pero en 2013, por descuido, la belleza verde se incendió. Junto al antiguo nogal hay un khachkar, diferente de todos los demás khachkars. A diferencia de otros khachkars, las alas de la cruz no terminan, sino que continúan formando una doble cruz. La doble cruz simboliza la segunda vida.

Caldero de bronce
En el siglo XIII, el monasterio de Haghartsni recibió un caldero de bronce que pesaba 350 kg, que es uno de los mejores ejemplos de metalurgia armenia. Las cuatro esquinas de la vasija representan figuras de leones. El caldero de bronce se conserva actualmente en el Museo Histórico de Armenia.

Renovación del monasterio
En 2005, Sheikh Sharjah llegó a Armenia y funcionarios del gobierno lo llevaron a Haghartsi. El sultán bin Muhammad al-Qasimi está tan fascinado por el complejo del monasterio de Haghartsin que decide asignar 5 millones de dólares para reconstruirlo.

Soy una persona que las marcas no son importantes para mí. Cuando compro ropa, veo que me queda bien y es conveniente por el precio. Cuando tenga más dinero, naturalmente compraré cosas más caras. Pero nunca compro cosas caras y locas sólo para que la gente piense que soy más rico.

Ahora vivimos en un mundo donde todos tienen acceso para tomar fotografías. A los adolescentes nos encanta hacer fotos y vídeos en todos lados, para recordar. Tenemos miedo de olvidar nuestra juventud y nuestros viejos amigos. Por eso, casi todo adolescente tiene todos los momentos de su vida en su galería.

Por supuesto, no es posible prohibir que las personas tomen fotografías y videos, y es imposible obligar a todos a no publicar estas fotografías. Pero noté que en mi entorno la gente pide permiso a las personas que están en estas fotos. No creo que este sea un tema muy peligroso, pero por razones de seguridad todos deberíamos mantener nuestros perfiles privados. de esta manera nuestras publicaciones solo podrán ser vistas por personas de nuestra confianza.

Сейчас мы жтвем в таком миое, где у всех есть доступ снять фото. Мы, подростки больше любим снять фото и видео везде, на памать. Мы боимся забыть наши молодые дни и нашых

старых друзей. Поэтому почти у каждого подростка в галерея есть все моменти его жизни. Конечно не возможно людей запретить  снять фото и видео, и невозможно всех заставлять не публиковать эти фото. но я заметила что в моем окружении люди спрашиаают разрешение у людей которые есть в этих фото. я не думаю что это очень опасная тема, но мы все для безопасноси должны держать наши профили закрытыми. этим способом наши публикации могут увидеть только люди которым мы доверяем

¿DEBEMOS PEDIR PERMISO PARA PUBLICAR LA FOTO DE TERCERAS PERSONAS EN LAS REDES SOCIALES?

Facebook, Twitter, Instagram, Tuenti, Pinterest, Linkedin…, en internet hay una red social para cada perfil¹. Hoy en día muchísimas personas en el mundo cuentan sus vidas a través de las imágenes que publican en las redes sociales. El peligro de esta práctica es que, una vez que subimos una foto a la red, automáticamente perdemos el control: cualquier persona tiene acceso a esas imágenes y puede hacer el uso que quiera de ellas. A veces, personas que no somos nosotros aparecen en esas fotos y, al mismo tiempo, nosotros aparecemos en las fotografías que publican otras personas. Nadie le pide permiso a nadie. ¿Crees que esta práctica es correcta? ¿Qué opinas?

A FAVOR DE PEDIR PERMISO

• Si salgo en una imagen que va a ser difundida² en internet a través de cualquier red social tengo derecho a saberlo. Es mi intimidad y nadie tiene derecho a mostrarla excepto yo.
• n muchas ocasiones, en las fotos que hacemos en la calle pueden aparecer menores de edad. Publicar estas fotos, por tanto, debería ser un delito³ porque aparecen menores y publicar imágenes de menores sin el consentimiento de sus padres es un delito.
• Diariamente estamos expuestos a las cámaras de los móviles, que nos retratan⁴ sin darnos cuenta. Esto nos puede perjudicar si la imagen es comprometida⁵.

EN CONTRA DE PEDIR PERMISO

• Toda la vida hemos hecho fotos en la vía pública y no hemos tenido que pedir permiso a nadie. Qué más da⁶ si lo único que ha cambiado hoy es el soporte⁷ de esa imagen que tomamos.
• Si estamos en la vía pública sin hacer nada moralmente reprobable⁸, ¿por qué nos va a importar que nuestra imagen se difunda? Además, sería inviable⁹ pedir permiso a todas las personas que salen en nuestras imágenes.
• Si los medios de comunicación emiten sus imágenes sin pedirle permiso a las personas, ¿por qué vamos a tener que hacerlo los usuarios de internet? En muchos casos el derecho a la información prevalece¹⁰ sobre el derecho a la intimidad.

СЛЕДУЕТ ЛИ НАМ СПРОСИТЬ РАЗРЕШЕНИЕ НА ПУБЛИКАЦИЯ ФОТО ТРЕТЬИХ ЛИЦ В СОЦИАЛЬНЫХ СЕТЯХ?
Facebook, Twitter, Instagram, Tuenti, Pinterest, Linkedin…, в Интернете для каждого профиля есть социальная сеть1. Сегодня многие люди в мире рассказывают о своей жизни через изображения, которые они публикуют в социальных сетях. Опасность этой практики состоит в том, что, загружая фотографию в Интернет, мы автоматически теряем контроль: любой имеет доступ к этим изображениям и может использовать их по своему усмотрению. Иногда на этих фотографиях появляются люди, которые не являются нами, и в то же время мы появляемся на фотографиях, которые публикуют другие люди. Никто ни у кого не спрашивает разрешения. Считаете ли вы эту практику правильной? Что вы думаете?

ПОЖАЛУЙСТА, СПРОСИТЕ РАЗРЕШЕНИЯ
Если я появлюсь на изображении, которое будет распространено2 в Интернете через любую социальную сеть, я имею право знать. Это моя личная жизнь и никто кроме меня не имеет права ее показывать.
Во многих случаях на фотографиях, которые мы делаем на улице, могут появиться несовершеннолетние. Следовательно, публикация этих фотографий должна быть преступлением3, поскольку появляются несовершеннолетние, а публикация изображений несовершеннолетних без согласия их родителей является преступлением.
Каждый день мы подвергаемся воздействию камер мобильных телефонов, которые фотографируют нас4, даже если мы этого не осознаем. Это может навредить нам, если изображение будет скомпрометировано5.

ПРОТИВ ПРОСЬБЫ РАЗРЕШЕНИЯ
Всю жизнь мы фотографировали на дорогах общего пользования, и нам не приходилось ни у кого спрашивать разрешения. Какая разница6, если единственное, что изменилось сегодня, — это поддержка7 того образа, который мы взяли.
Если мы выходим на публику и не делаем ничего предосудительного с моральной точки зрения8, то какое нам дело до распространения нашего имиджа? Кроме того, было бы невозможно9 спрашивать разрешения у всех людей, которые появляются на наших изображениях.
Если средства массовой информации транслируют свои изображения, не спрашивая у людей разрешения, зачем нам, пользователям Интернета? Во многих случаях право на информацию превалирует10 над правом на неприкосновенность частной жизни.

Երիտասարդների արդի խնդիրները, հոլովակ